Phnom Penh dag 4 & vluchten Kuala Lumpur en Bali

Na de druilerige zondag besloot ik het gister beter aan te pakken en had ik een stadswandeling langs alle highlights voor mezelf uitgestippeld.

Ik had wat tempels en belangrijke gebouwen bezocht en was toe aan een goede lunch, nadat ik door een hele arme wijk was gewandeld.

Ik belde nog even met m’n moeder en ging daarna weer verder met mijn rondje. Ik kwam aan bij Royal Palace en stond wat foto’s te nemen. Er kwam een vriendelijke oude man naar mij toe en zei: “Mooie foto’s hè?” Waarop ik antwoordde: “Jazeker, ik was aan het kijken naar die gekke Chinezen met hun 10000 verschillende poses”.  De man vroeg wat ik vandaag ging doen, dus ik vertelde mijn plannen. Daarna vroeg hij wat ik morgen (vandaag dus) ging doen en ik vertelde hem dat vandaag naar Kuala Lumpur zou vliegen.

Het gesprek vorderde en hij wilde weten waar ik vandaan kwam. Hij zei: “Oh, Netherlands that is my place. I lived there!”. Ik vroeg hem waar hij had gewoon en hij zei: “In London and Germany”, waarop ik in de lach schoot en hem vertelde dat dat geen Nederland is. Hij brabbelde er een beetje overheen en vertelde mij zijn neef in Nederland in een ziekenhuis ging werken. Ik vroeg hem welk ziekenhuis, maar dat kon de beste man mij niet vertellen. Ik wenste hem een fijne dag en liep door.

Dit was dus precies wat ik bij ‘Opgelicht in het buitenland’ heb gezien. Ze proberen je door middel van een smoesje zoals hierboven mee te lokken naar hun huis. Je wordt uitgenodigd voor een diner. Vervolgens gooien ze wat slaapmiddel in jouw eten en je wordt gedrogeerd. Zo nemen ze al je geld en waardevolle spullen van je af en weet jij vervolgens niet wat je is overkomen. Gelukkig zou ik sowieso niet meegaan met vreemde mensen, maar het kwam ineens wel dichtbij.

Nog helemaal in gedachte met wat mij zojuist was overkomen en wat mij had kunnen gebeuren als ik mee was gegaan, liep ik door naar de volgende bezienswaardigheden.

Nadat ik eenmaal alles had gezien, ging ik naar een shopping mall. Die van zondag was zo tegengevallen, dus besloot ik er nog eentje te gaan bezoeken. Ik liep langs een grote hoofdweg waar alle ambassades aan zitten. Ik liep tegen het verkeer in aan de zijkant van de weg, want stoepen heb je hier niet of nauwelijks.

En jahoor, na de vele verhalen overkwam het mij nu. Er kwam een scooter van achteren die ook tegen het verkeer inreed. Hij griste mij van achteren bij m’n tas en gaf even extra gas. Ik had zo’n katoenen tasje op m’n schouder hangen en hield hem stevig vast, want wist dat dit regelmatig voorkwam. Gelukkig had ik dat katoenen tasje bij me, want hij scheurde helemaal uit elkaar en al mijn spullen vielen op de straat. Er is dus helemaal niks gestolen, maar de schrik was enorm. 

Nadat ik mijn spullen weer bij elkaar had geraapt en in plastic tasjes had gestopt ben ik al een malle naar de shopping mall gegaan. Ik voelde me zo onveilig, vertrouwde niemand meer en schrok van elke toeter en scooter. Eenmaal in de shopping mall m’n moeder gebeld en pas toen kwam de ontlading. 

Als een kip zonder kop liep ik door de shopping mall en wist ik even niet wat ik met mezelf aan moest. Ik wilde in ieder geval daar avondeten, zodat ik ‘s avonds niet weer alleen over straat hoefde. 

Na het eten heb ik een tuktuk genomen naar m’n hostel en ben daar niet meer weggegaan. Toen ik mijn kamer binnenliep, kwam ik mijn kamergenoot tegen. Hij vroeg hoe mijn dag was, dus ik vertelde wat er was gebeurd. En raad eens wat... zijn telefoon was die dag gestolen toen hij op Google maps aan het kijken was hoe hij moest lopen. Echt bizar...

Gisteren ben ik van Phnom Penh naar Kuala Lumpur gevlogen. Door het voorval van de dag ervoor is het er helemaal bij ingeschoten om een hostel of iets te boeken in Kuala Lumpur. Ik moest daar namelijk 1 overnachting boeken, omdat ik de volgende dag (vandaag dus) weer door zou vliegen naar Bali.

Eenmaal aangekomen op de luchthaven heb ik snel een hostel geboekt en dacht eindelijk te kunnen rusten. Ik was op zoek naar het vervoer dat mij naar het hostel kon brengen tot ik een hotel in de luchthaven vond. Dat leek mij wel handig, want dan hoefde ik niet heen en weer en scheelde het weer vervoerkosten. 

In een impuls annuleerde ik mijn hostel en liep in naar het hotel op de luchthaven. Je kon er slapen voor 6, 9 of 12 uur. Ik wachtte tot 22.00 uur met inchecken en liep wat rond op de luchthaven. Ik bekeek toch nog maar even het hostel dat ik had geboekt en wat bleek nou... ze hadden een luchthavenshuttle tegen een kleine vergoeding en ontbijt erbij. Ik had meteen spijt dat ik hem had geannuleerd.

Aangezien dat ik toch nog 4 uur lang moest wachten tot ik kon inchecken, besloot ik contact op te nemen met het hostel. Ik legde uit dat ik het hostel in een opwelling had geannuleerd en dat ik graag nog zou willen komen. Dat was oké en er zou een shuttle in 40 minuten op de luchthaven zijn. Na ruim een uur was er nog geen shuttle, dus besloot ik nog een keer te bellen. De vrouw zei dat ik gewoon buiten moest wachten, dus dat deed ik ook.

Na 2 uur wachten was er nog steeds geen shuttle en besloot ik toch maar voor het hotel op de luchthaven te gaan. Ik had het hotel geboekt voor 9 uur lang. Om tijd te besparen, zorgde ik voordat ik ging inchecken dat ik had gedoucht, m’n tanden had gepoetst en m’n pyjama aan had. Wel leuk, want ik kon dus nog niet het hotel in, omdat het nog voor 10 uur was. Dus heb ik uiteindelijk in een invalidetoilet op de luchthaven onder een klein kraantje staan “douchen”. Maar goed ik was weer opgefrist en dat was het belangrijkste.

Inmiddels ben ik aangekomen in Bali, EINDELIJK! Nu zorgen dat ik heel hard ga chillen om na alle tegenslagen eens eindelijk tot rust te komen!